Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται έντονα στην πατρίδα μας, η ακατανόητη πρακτική της καλλιέργειας ενός γενικότερου κλίματος ενοχοποίησης, το οποίο εξισώνει σε πολλές περιπτώσεις , το θύμα με τον θύτη. Το κλίμα αυτό συναντάται, από υψηλόβαθμα πολιτικά και πολιτειακά στελέχη, διπλωμάτες, δημοσιογράφους, αναλυτές, θεσμικούς παράγοντες, έως και τον απλό πολίτη. Άγνοια; Αδιαφορία; Στοχευόμενη ενέργεια για αλλοίωση της πραγματικότητας; Μειωμένα αντανακλαστικά; Απαξίωση; Μηδενισμός; «ψευτοπροοδευτισμός»; Ειλικρινά, όπως και να χαρακτηριστεί, είναι μια τραγελαφική πραγματικότητα που μας διέπει ως κοινωνία και ως κράτος.
Τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής είναι η λήθη, ο αποπροσανατολισμός, διαστρέβλωση της αλήθειας και σύγχυση.Τα παραδείγματα αμέτρητα και χαρακτηριστικά, με την εδραίωση της αδικίας να παγιώνεται απειλητικά..Θα σταθώ στο τελευταίο «κρούσμα», το οποίο είναι ενδεικτικό όλων των παραπάνω.Σε εκδήλωση για την παρουσίαση ενός βιβλίου-ημερολογίου ενός Έλληνα στρατιώτη από το μικρασιατικό μέτωπο, οι παρουσιαστές του βιβλίου αλλά και ο ίδιος ο επιμελητής του βιβλίου, προφανώς άθελά τους και αυθορμήτως, στάθηκαν και δώσανε ιδιαίτερο βάρος, σε ένα σημείο του ημερολογίου, στο οποίο περιγράφεται η εκτέλεση ενός καταδότη Τούρκου από τους Έλληνες στρατιώτες, αφού πρώτα έσκαψε τον τάφο του. Ο τρόπος που ειπώθηκε, εν είδει απολογίας, αλλά και έτσι όπως το εξέλαβε ο μέσος ακροατής, ήταν η αμηχανία για την βαρβαρότητα του γεγονότος και το αίσθημα ενοχής που ήταν διάχυτο από τους περισσότερους.Δεν θα σταθώ στην πάγια τακτική όλων των εμπολέμων ανά τους αιώνες , να εκτελούν τους καταδότες του εχθρού που συνελήφθησαν κατά την διάρκεια της εξέλιξης μίας πολεμικής επιχείρησης, αλλά ούτε θα αρνηθώ πως υπήρξαν κρούσματα ωμοτήτων καί από την μεριά μας .(ίσως σε κάποιον άλλον πλανήτη, να του προσέφεραν λουλούδια και να τον φιλοξενούσαν…)
Αλλά η συνεχής επισήμανση-προβολή των μεμονωμένων περιστατικών και η διόγκωσή τους, ακυρώνει την ιστορική αλήθεια και προσβάλει τα πραγματικά θύματα, απονευρώνοντάς μας ολοκληρωτικά και επιζήμια ως λαό που διαθέτει συλλογική μνήμη και σεβασμό προς τους νεκρούς του. Η έκταση και οι φρικαλεότητες των κρουσμάτων βίας των στρατιωτών μας στην Μικρασία, πέραν που δεν συγκρίνεται με την μεθοδευμένη και μαζική γενοκτονία από τους Τούρκους, η σύγκρισή τους και μόνο φαντάζει σαν ανέκδοτο.
Οι αποδεδειγμένες θηριωδίες σε όλη την επικράτεια και οι γενοκτονικές μέθοδοι που ακολουθήθηκαν στους ελληνικούς πληθυσμούς(ήταν άλλωστε και η επίσημη γραμμή τους), δεν μπορούν να εξισωθούν, όσο και αν επιχειρείται από καλοπροαίρετους ή κακοπροαίρετους, με τα περιορισμένα περιστατικά βίας από τον Ελληνικό στρατό. Το συνηθισμένο κλισέ «και εμείς τα ίδια κάναμε» ή « τα ίδια θα κάναμε», πέραν του ότι είναι εξωφρενικά ψευδές, μας γεμίζει δυσανάλογες ενοχές και αποτελεί τροχοπέδη για μελλοντική απόδοση δικαιοσύνης. Κατ’αυτόν τον τρόπο , δίνουμε άφεση αμαρτιών στον θύτη που απροκάλυπτα , μετά από τόσα χρόνια, συνεχίζει ακάθεκτος το καταστροφικό του έργο και σε άλλους λαούς.
Πρέπει , επιτέλους, να αποδοθούν οι ευθύνες στους σφαγείς της ιστορίας και τα θύματά τους να πάψουν να απολογούνται με αβάσιμους συμψηφισμούς και λαθεμένες εξισώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου