Αμφισβητεί τις προσωπικές μαρτυρίες της Έλλης Παπά το ΚΚΕ | |
Με το όπλο «παρά πόδα» αναμένει ο Περισσός τη δημοσιοποίηση από το Μουσείο Μπενάκη της «πολιτικής διαθήκης» της Ελλης Παππά, συντρόφου του Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος εκτελέστηκε το 1952 από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Η είδηση ότι το μουσείο θα εκδώσει ως το προσεχές καλοκαίρι τα κείμενα που παρέδωσε η ίδια (το 1993 και το 1995) στον διευθυντή του Αγγ. Δεληβορριά με τη ρητή προϋπόθεση να γίνει γνωστό το περιεχόμενό τους μετά τον θάνατό της, ενεργοποίησε τα κομματικά ανακλαστικά, σύμφωνα με το «Βήμα».
Η δημοσίευση της επιστολής που συνόδευε μέρος του «φακέλου» της και η οποία συνιστούσε ένα δριμύ «κατηγορώ» κατά των σταλινικών μεθόδων στην άσκηση της κομματικής εξουσίας, προκάλεσε την (αναμενόμενη) αντίδραση του ΚΚΕ, το οποίο διά του εκπροσώπου του- και εκ των κεντρικών ιδεολογικών εκφραστών του Περισσού- κ. Μ. Μαΐλη απεφάνθη ότι «η Ελλη Παππά δεν έβγαλε σωστά συμπεράσματα από την πορεία του ΚΚΕ». Το «σήμα» που εξέπεμψε εμμέσως η ηγεσία του κόμματος προς κάθε κατεύθυνση- από τον Τύπο ως τους οικείους της- ήταν ότι όσα γράφονται και λέγονται, αλλά κυρίως όσα θα έλθουν στο φως της δημοσιότητας με την έκδοση του πλήρους περιεχομένου της «πολιτικής διαθήκης», έχουν στόχο «να πλήξουν το ΚΚΕ».
Μαρτυρίες και εμπάθειες
Η γραμμή άμυνας και ταυτόχρονα επίθεσης του Περισσού κινείται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι ότι οι προσωπικές μαρτυρίες δεν αποτελούν ιστορικές πηγές «παρά μόνο στην περίπτωση που επιβεβαιώνονται από επίσημα ντοκουμέντα», εκτός αν υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες «που να συμπίπτουν». Με τον τρόπο αυτόν οι αρμόδιοι επιτελείς του ΚΚΕ αμφισβητούν- απορρίπτουν εκ προοιμίου όσα αναφέρονται στα δύο σημαντικά κείμενα της Παππά (το ένα για την υπόθεση Πλουμπίδη και το άλλο για «τα πρόσωπα και γεγονότα» που σφράγισαν την ίδια ως αγωνίστρια στο πλάι του ηρωικού μάρτυρα της κομμουνιστικής Αριστεράς Νίκου Μπελογιάννη).
Το δεύτερο είναι ότι οι βολές της κατά των κανόνων κομματικής καθοδήγησης και πρακτικής της τραυματικής εκείνης μετεμφυλιακής εποχής, που ακολούθησε την ήττα του ΚΚΕ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) στην αναμέτρηση του 1946-1949, θέτοντάς το σε καθεστώς παρανομίας, αλλά και οι κατηγορίες κατά συγκεκριμένων προσώπων του τότε ηγετικού κομματικού μηχανισμού, οι οποίοι αναμένεται να κατονομάζονται στα επίμαχα κείμενα, δεν συνιστούν μια αξιόπιστη εξαγωγή συμπερασμάτων και τεκμηρίων για όσα διημείφθησαν αλλά μια «εμπαθή» καταγραφή απόψεων και κατηγοριών, οι οποίες δεν λαμβάνουν υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες μέσα στις οποίες δρούσε το ΚΚΕ. «Η ταξική πάλη είναι πολύ σκληρή. Και πρέπει αυτό το χαρακτηριστικό της να το παίρνει κανείς πολύ σοβαρά υπόψη του, όταν κρίνει πρόσωπα και γεγονότα. Δεν μπορεί όμως κανείς να δεχτεί ότι των άλλων είναι καρύδια και βροντούν, ενώ τα δικά της είναι σύκα!» έγραφε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου