η 10η Απριλίου 1826 ως ορόσημο
Εξεπλάγην από την πληροφορία ενός φίλου, που προσφάτως γύρισε από χώρα της Νοτίου Αμερικής,
πως στην συγκεκριμένη χώρα προσπαθούν να βρούνε έναν(1) συμπολίτη τους που να έχει διατελέσει μία(1) ηρωική πράξη υπέρ της πατρίδος τους ώστε να στήσουνε τον ανδριάντα του σε κεντρικό σημείο της πόλεως…..
Γυρίζοντας το βλέμμα στην πατρίδα μας, μπορούμε να φέρουμε στην μνήμη μας τεράστιο αριθμό ηρώων και θυσιασθέντων.
Εξεπλάγην από την πληροφορία ενός φίλου, που προσφάτως γύρισε από χώρα της Νοτίου Αμερικής,
πως στην συγκεκριμένη χώρα προσπαθούν να βρούνε έναν(1) συμπολίτη τους που να έχει διατελέσει μία(1) ηρωική πράξη υπέρ της πατρίδος τους ώστε να στήσουνε τον ανδριάντα του σε κεντρικό σημείο της πόλεως…..
Γυρίζοντας το βλέμμα στην πατρίδα μας, μπορούμε να φέρουμε στην μνήμη μας τεράστιο αριθμό ηρώων και θυσιασθέντων.
Γεγονότα που καταμαρτυρούν μια ατέρμονη διαδρομή ηρωισμών και προσφοράς αίματος.
Από τα αναρίθμητα γεγονότα-σταθμούς της Ελληνικής ιστορίας, ας σταθούμε σε τρεις συγκεκριμένους , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλοι που να ομοιάζουν μεταξύ τους ίσης σπουδαιότητας.
Μάχη Θερμοπυλών, Πτώση Βασιλεύουσας, Έξοδος Μεσολογγίου.
Αυθαιρέτως εάν συγκρίνουμε τα τρία αυτά ορόσημα της Ελληνικής ιστορίας, πέραν από το διαχρονικό και το συνεχές των αξιών που μας πρεσβεύουν ως Έθνος, καταμαρτυρούν συγχρόνως και το ουσιώδες της θυσίας.
Και στις τρεις περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Οι ελπίδες ισχνές. Το τέλος αναπόφευκτο.
Παρόλα αυτά και παρόλο το τραγικό της καταλήξεως , στις Θερμοπύλες, η θυσία ανεδείχθη σε θρύλο εώς των ημερών μας, που μέσα από αυτήν ,κατάφεραν οι υπόλοιποι Έλληνες να ταρακουνηθούν και να συνασπιστούν ώστε να φέρουν το νικηφόρο αποτέλεσμα του επόμενου έτους.
Κατά την πτώση της Βασιλεύουσας οι λιγοστοί και χωρίς καμία ελπίδα μαχητές, με κεφαλή τον Παλαιολόγο, πέρασαν στο πάνθεον των ηρώων και θωράκισαν με την πράξη τους την ελληνική συνείδηση του λαού, κρατώντας την φλόγα της λευτεριάς άσβεστη μέχρι την στιγμή της αποτινάξεως του ζυγού.
Η περίπτωση του Μεσολογγίου , ίσως, είναι η πιο αδικημένη. Παρόλο που και αυτή η θυσία έπαιξε μεγάλο ρόλο στην μεταστροφή της παγκόσμιας κοινής γνώμης υπέρ του ελληνικού αγώνα, δεν μνημονεύεται όσο της αξίζει. Δεν είναι μόνο το τραγικό της δραματικής καταστάσεως που επικρατούσε εντός της πόλεως για μεγάλο χρονικό διάστημα, ούτε ο μεγάλος αριθμός γυναικών, παιδιών, γερόντων, αρρώστων που επιβάρυναν την ολέθρια κατάσταση.
Είναι ότι συνέβη σχετικά πρόσφατα ( ούτε 200 χρόνια πριν) με άμεσες, διασταυρωμένες και πολλαπλές μαρτυρίες που ζωντανεύουν την ιστορία χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης από τους «καλοπροαίρετους». Είναι ότι πραγματοποιήθηκε ΕΞΟΔΟΣ προς την αθανασία.
Είναι ότι ξαναδόθηκε νέα δυναμική στην αναιμική (στην συγκεκριμένη περίοδο) επανάσταση.
Με αφορμή την ημέρα της Εξόδου, ας προσπαθήσουμε τα επόμενα χρόνια ,να την αναδείξουμε με το κλέος που της αξίζει .Το χρωστάμε και στους νεκρούς μας αλλά και στα παιδιά μας.
Από τα αναρίθμητα γεγονότα-σταθμούς της Ελληνικής ιστορίας, ας σταθούμε σε τρεις συγκεκριμένους , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλοι που να ομοιάζουν μεταξύ τους ίσης σπουδαιότητας.
Μάχη Θερμοπυλών, Πτώση Βασιλεύουσας, Έξοδος Μεσολογγίου.
Αυθαιρέτως εάν συγκρίνουμε τα τρία αυτά ορόσημα της Ελληνικής ιστορίας, πέραν από το διαχρονικό και το συνεχές των αξιών που μας πρεσβεύουν ως Έθνος, καταμαρτυρούν συγχρόνως και το ουσιώδες της θυσίας.
Και στις τρεις περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Οι ελπίδες ισχνές. Το τέλος αναπόφευκτο.
Παρόλα αυτά και παρόλο το τραγικό της καταλήξεως , στις Θερμοπύλες, η θυσία ανεδείχθη σε θρύλο εώς των ημερών μας, που μέσα από αυτήν ,κατάφεραν οι υπόλοιποι Έλληνες να ταρακουνηθούν και να συνασπιστούν ώστε να φέρουν το νικηφόρο αποτέλεσμα του επόμενου έτους.
Κατά την πτώση της Βασιλεύουσας οι λιγοστοί και χωρίς καμία ελπίδα μαχητές, με κεφαλή τον Παλαιολόγο, πέρασαν στο πάνθεον των ηρώων και θωράκισαν με την πράξη τους την ελληνική συνείδηση του λαού, κρατώντας την φλόγα της λευτεριάς άσβεστη μέχρι την στιγμή της αποτινάξεως του ζυγού.
Η περίπτωση του Μεσολογγίου , ίσως, είναι η πιο αδικημένη. Παρόλο που και αυτή η θυσία έπαιξε μεγάλο ρόλο στην μεταστροφή της παγκόσμιας κοινής γνώμης υπέρ του ελληνικού αγώνα, δεν μνημονεύεται όσο της αξίζει. Δεν είναι μόνο το τραγικό της δραματικής καταστάσεως που επικρατούσε εντός της πόλεως για μεγάλο χρονικό διάστημα, ούτε ο μεγάλος αριθμός γυναικών, παιδιών, γερόντων, αρρώστων που επιβάρυναν την ολέθρια κατάσταση.
Είναι ότι συνέβη σχετικά πρόσφατα ( ούτε 200 χρόνια πριν) με άμεσες, διασταυρωμένες και πολλαπλές μαρτυρίες που ζωντανεύουν την ιστορία χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης από τους «καλοπροαίρετους». Είναι ότι πραγματοποιήθηκε ΕΞΟΔΟΣ προς την αθανασία.
Είναι ότι ξαναδόθηκε νέα δυναμική στην αναιμική (στην συγκεκριμένη περίοδο) επανάσταση.
Με αφορμή την ημέρα της Εξόδου, ας προσπαθήσουμε τα επόμενα χρόνια ,να την αναδείξουμε με το κλέος που της αξίζει .Το χρωστάμε και στους νεκρούς μας αλλά και στα παιδιά μας.
skymnos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου