ΡΑΟΥΦ ΝΤΕΚΤΑΣ
Πολλά θα γραφτούν για τον Ντενκτάς, τον άνθρωπο που σχεδόν όλοι
οι Κύπριοι είχαν δαιμονοποιήσει όσο κανένα άλλο. Ο, κατά τους Κύπριους, υπ’ αριθμόν
ένα ΕΧΘΡΟΣ της μικρής μας Κύπρου Ραούφ
Ντενκτάς είναι τώρα νεκρός. Οφείλουμε τώρα να είμαστε πιο αντικειμενικοί και να
πούμε όλη την αλήθεια. Ο Ραούφ Ντενκτάς, μετά το 1974 υπήρξε ένας πραγματικός «φιλέλληνας»,
ένας Κύπριος, που λόγω κυρίως των δικών του εμμονών και των δικών του οραμάτων,
λειτούργησε περισσότερο ως Έλληνας παρά ως Τούρκος και Τούρκος της Κύπρου. Κάποιοι
συνέδεσαν αυτή την φιλελληνική του στάση, με την υποτιθεμένη ή πραγματική ελληνική
του καταγωγή, όμως εμείς αρνούμεθα αυτή
την λογική. Ο Ντενκτάς ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ σε όλα τα ομοσπονδιακά σχέδια που κατά
καιρούς προτάθηκαν ως λύση του Κυπριακού διότι αναγνώριζε σε μας κάτι που εμείς
οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας. Ο Ντενκτάς υπήρξε γνήσιον τέκνον της
κυπριακής ιστορίας και του Κυπριακού. Ως γνήσιον τέκνον του ενωτικού κινήματος γνώριζε
πολύ καλά ότι οι Κύπριοι ως Έλληνες, ποτέ δεν θα πάψουν να αγωνίζονται για την απελευθέρωση
τους όποιο και αν είναι το κόστος, οποίες και αν είναι οι δυνάμεις απέναντι
τους. Γνώριζε πολύ καλά πως η όποια παλινδρόμηση των Κυπρίων, η όποια εθνική
και κοινωνική αλλοτρίωση τους είναι προσωρινή και πως βαθιά μέσα τους θα είναι πάντα
Έλληνες, θα είναι πάντα ορθόδοξοι και πάντα αυτοί θα καθορίζουν το μέλλον αυτού
του τόπου διότι ήξερε κάτι που ξέρουν πολλοί άλλοι Κύπριοι, πως ακόμη και οι πέτρες
και τα νερά και τα βουνά και τα δέντρα και τα πουλιά και τα ψάρια και οι θάλασσες
αυτού του τόπου, την ΕΝΩΣΗ θα λαχταρούν, την ΕΝΩΣΗ και ως εκ τούτου οι Κύπριοι
ες αεί την ΕΝΩΣΗ θα επιδιώκουν διότι
τότε μόνο θα νιώθουν πραγματικά ελεύθεροι και απελευθερωμένοι. Γι’ αυτό και ο Ντενκτάς
ΟΥΔΕΠΟΤΕ δέχτηκε λύσεις που δεν ήταν απολύτως ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ή που τουλάχιστον θα
έδιναν το έναυσμα για την πλήρη σύντομη τουρκοποίηση της ελληνικότατης νήσου.
Όταν σύσσωμη η πολιτική μας ηγεσία κατέβαζε τα βρακιά, κάνοντας ασύλληπτες
υποχωρήσεις, ο Ντενκτάς ως μέγας ΕΛΛΗΝ μας έσωζε δια της άρνησης του να δεχτεί
ακόμη και αυτές τις νέες υποχωρήσεις και κάθε φορά που η μια υποχώρηση έφερνε
και μια άλλη, ο Ντενκτάς πάλι ήταν εδώ για να μας ΣΩΣΕΙ. Φτάναμε στο σημείο να
προσευχόμαστε στους αγίους μας να του δίνουν χρόνια κόβοντας απ’ τα δικά μας
για να μας προστατεύει σαν ένας άλλος ιδιόμορφος Άγιος από τις υποχωρήσεις του
Σπύρου Κυπριανού, του Γιώργου Βασιλείου, του Γλαύκου Κληρίδη και των μεγάλων
κομμάτων, του ΔΗΣΑΚΕΛ και των πιο μικρών, του λεγόμενου αντικατοχικού μετώπου.
Ακόμη και στα τελευταία χρόνια, όπου ο Ντενκτάς είχε αποσυρθεί, μιλάμε για την
περίοδο του Χριστόφια –Ταλάτ, ο γέρο Ντενκτάς, έστω και απ’ το παρασκήνιο, δεν
έπαψε ποτέ να απογυμνώνει και τον Χριστόφια και τους Ταλάτ-Έρογλου, πάντα προς
το συμφέρον του κυπριακού ελληνισμού.
Ο Ντενκτάς υπήρξε πολύ πιο Έλληνας και Κύπριος από πολλούς
ηγέτες μας. Στάθηκε δίπλα μας όσο κανένας άλλος, ούτε καν η επίσημη μάνα μας η
Ελλάς δεν στάθηκε τόσο ελληνική όσο ο γέρο Ντενκτάς. Ας τον συγχωρέσει ο Θεός.
Εμείς δεν αναγνωρίζουμε την κατοχή, ούτε το κρατίδιο της λεγόμενης ΤΔΒΚ, ούτε
μπορούμε να παραβρεθούμε στην κηδεία του. Ελπίζουμε όμως να παρευρεθεί στην
κηδεία κανένας κρυπτοχριστιανός ή κανένας κρυπτοέλληνας της Καρπασίας (εδώ δεν
εννοώ τους πολιτικούς μας που θα παρευρεθούν στην κηδεία) για να καταθέσει στο
μνήμα του μια έστω και μικρή τυλιγμένη ελληνική σημαιούλα να την έχει κοντά στην
καρδιά του σαν φτάσει στους απάνω μαχαλάδες να την δει κι ο Θεός και να τον
συγχωρέσει.
Υ.Γ. Για τα τσογλάνια
που μπορεί να κακοφανιστούν με αυτό το κείμενο, όπως και για τους όψιμους
πατριώτες, που μπορεί να το θεωρήσουν αισχρό και απαράδεκτο, ένα έχω να πω. Εάν
δεν ήταν ο Ντενκτάς να αντιστέκεται στις υποχωρήσεις μας, θα φορούσαμε ήδη ΦΕΣΙ
σε μια Κύπρο ομόσπονδη ημιμουσουλμανική αποστρατικοποιημένη, όπου Τούρκοι και
Τουρκοκύπριοι, Έποικοι και Ακελικοί, θα ζούσαν σε μια κυπριακή Κύπρο
κυπροποιημένη, ακελικά πλασμένη και όποιος δεν καταλαβαίνει καλά να πάθει και
αν ακόμη δεν καταλαβαίνει ας κατεβάσει το παντελόνι του να ελέγξει μήπως του
έχουν κάνει σουννέττιν και δεν το πήρε χαμπάρι.
Βάσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου