Μία άγνωστη πτυχή των γεγονότων του 1993 φέρνει στο προσκήνιο ο αντιστράτηγος ε.α. Νίκος Γρυλλάκης με αφορμή την συζήτηση που ξεκίνησε από την αντίδραση του στη συνέντευξη Γκλιγκόρωφ στο Πρώτο Θέμα. Ένα γεγονός – κλειδί τόσο για την πορεία των διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια όσο και για τους πραγματικούς λόγους της πτώσης Μητσοτάκη από την εξουσία.
Τα γεγονότα σύμφωνα με τον Στρατηγό οδήγησαν στην ακύρωση της υπογραφής του μνημονίου με τους Σκοπιανούς όπου θα αποδεχόντουσαν το όνομα “Σλαβομακεδονία”, αποτέλεσμα ωμού εσωκομματικού εκβιασμού.
“…οι Σκοπιανοί είχαν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο υπό τον φόβο της Αλβανικής πίεσης. Δεν ήταν λίγες οι φωνές Σκοπιανών διανοουμένων που ζητούσαν ακόμη και συνομοσπονδία με την Ελλάδα προκειμένου να γλιτώσουν το Σλαβόφωνο κομμάτι από τις Αλβανικές βλέψεις. Ενώ λοιπόν εμείς δεν είχαμε δείξει σημάδια ελαστικότητας, ειδοποιούμαι από τους επιτετραμένους της κυβέρνησης των Σκοπίων ότι ο Γκλιγκόρωφ ήταν έτοιμος να αποδεχθεί το όνομα Σλαβομακεδονία στις επικείμενες συζητήσεις με ΕΕ, ΟΗΕ και ΗΠΑ. Επειδή η κατάσταση ήταν ρευστή και θεωρούσα ότι κατά την διεθνή συνάντηση οι ΗΠΑ θα πίεζαν προς άλλη κατεύθυνση, επώδυνη για την Ελλάδα, ζήτησα άμεσα συνάντηση ώστε να υπογραφεί η συμφωνία και να ανακοινωθεί άμεσα. Η πρόταση μου έγινε αποδεκτή.
Αφού ενημέρωσα τον Πρωθυπουργό, πήρα το πράσινο φως να προχωρήσω. Ενημέρωσα λοιπόν τον κορυφαίο σε αυτά τα θέματα, δικηγόρο Κ…(αναφέρεται το όνομα κορυφαίου νομικού), ώστε να συντάξει άμεσα ένα μνημόνιο που θα ήταν δεσμευτικό, θα διασφάλιζε τα Εθνικά μας συμφέροντα και δεν θα έδινε τη δυνατότητα υπαναχώρησης στους Σκοπιανούς. Το μνημόνιο ετοιμάστηκε άμεσα και ορίστηκε η επίσημη συνάντηση.
Την παραμονή της συνάντησης, λίγο πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι δηλαδή, επικοινωνεί μαζί μου ο πρωθυπουργός (σσ. Ο Κ. Μητσοτάκης) και μου ζητά να ακυρώσω τα πάντα. Με μεγάλη μου έκπληξη, προσπαθώ να τον μεταπείσω αφού πραγματικά θεωρούσα ότι αυτή η ενέργεια θα μας έδινε ένα μοναδικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Ο Πρωθυπουργός ήταν κάθετος: Εάν υπογράψουμε αυτό το μνημόνιο, θα πέσει η κυβέρνηση (σσ. Ο Σαμαράς είχε ήδη αποχωρήσει). Εγώ απόρησα, αφού είχαμε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ζήτησα διευκρινήσεις.
Ο Έβερτ απείλησε ανοιχτά στην συνεδρίαση της Κ.Ο. ότι εάν αποδεχτούμε το Σλαβομακεδονία, θα μας ρίξει! Μου είπε και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Από τότε ο Έβερτ ήταν η μάστιγα της Νέας Δημοκρατίας!”
Αυτή η πραγματικά αποκαλυπτική πτυχή έχει εύλογο αντίλογο: Ο Έβερτ, απλώς εξέφρασε τη δεδομένη στιγμή την επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού που δεν επιθυμούσε η γειτονική χώρα να πάρει το όνομα, έστω και σε σύνθετη μορφή.
Ο Στρατηγός όμως έχει αντίθετη άποψη: Εγώ ήμουν ο πρώτος που τεκμηρίωσα με στοιχεία, τα αναφέρω και στο βιβλίο μου (σσ. Η Μακεδονία Χθες, Σήμερα και Αύριο / Εκδόσεις Λιβάνη) ότι η γειτονική χώρα ήταν μία Γιουγκοσλαβική επαρχία με το όνομα Vardaska. Γνωρίζοντας όμως τους Γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της υπερδύναμης, θεωρούσα απαραίτητο να έχουμε μία έγγραφη, επίσημη μετακίνηση από τις αδιάλλακτες θέσεις των Σκοπιανών που θα μπορούσαμε να την χρησιμοποιούμε μετέπειτα σε κάθε διαπραγμάτευση. Άλλωστε το μνημόνιο ήταν αριστοτεχνικά φτιαγμένο. Όχι μόνο χάσαμε την ευκαιρία, έκτοτε οι Σκοπιανοί δεν μετακινήθηκαν χιλιοστό από τις θέσεις τους. Φανταστείτε τι επιχειρήματα θα μας έδινε αυτό το μνημόνιο. Εκτός από την πρώτη, επίσημη υπαναχώρηση των Σκοπιανών θα είχαμε αυτόματα και ακύρωση της όποιας ιστορικής καπηλείας στην οποία βασίζονται οι αλυτρωτισμοί του Γκρουέφσκι. Φανταστείτε την αστειότητα να φτιάχνουν ανδριάντες του Φιλίππου εάν είχαν παραδεχτεί την φυλετική τους ταυτότητα!
Δυστυχώς δικαιώθηκα και αντ’ αυτού συρθήκαμε στην επαίσχυντη ενδιάμεση συμφωνία που δίνει στους Σκοπιανούς όλα τα επιχειρήματα μέχρι σήμερα. Όλοι αυτοί οι “ανυπωχώρητοι”, μιλάω για τους πολιτικούς όχι τον λαό, θεωρούν επιτυχία η γειτονική χώρα να ονομάζεται ΠΓΔΜ. Διορθώστε με, αλλά το ΠΓΔΜ έχει ένα φαρδύ - πλατύ “Μακεδονία”. Το ίδιο και οι εκφράσεις περί “κόκκινη γραμμής με γεωγραφικό προσδιορισμό”.
Δεν έχει και άδικο…
